غزل کهنه
هیی.ا.سایه
ندانمت که چو این ماجرا تمام کنی
ازین سرای کهن راهی ِ کجام کنی!
در این جهان ِ غریبم از آن رها کردی
که با هزار غم و درد آشنام کنی!
بسم نوای خوش آموختی و آخر ِ عمر
صلاح کار چه دیدی که بی نوام کنی!
چنین عبث نگهم داشتی به عمر ِ دراز
که از ملازمت ِ همرهان جدام کنی
تو خود هر آینه جز اشک و خون نخواهی دید
گرت هواست که جام ِ جهان نمام کنی!
مرا که گنج ِ عالم بهای مویی نیست
به یک پشیز نیرزم اگر بهام کنی!
زمانه کرد و نشد، دست ِ جور رنجه مکن
به صد جفا نتوانی که بی وفام کنی!
هزار نقش نوم در ضمیر می آمد
تو خواستی که چو سایه غزل سرام کنی!
لب ِ تو نقطه‌ی پایان ِ ماجرای من است
بیا که این غزل ِ کهنه را تمام کنی !
کلن، فروردین 1377
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد