ترانه ی من

همانند امواج که به شنزارها راه می جویند

دقایق عمر ما نیز به سوی فرجام خویش می شتابند

دقیقه ها به یکدیگر جای می شپارند

ودر کشاکشی پیاپی از هم پیشی می جویند

ولادت که روزگاری از گوهر نور بود،

به سوی بلوغ می خزد وآنگاه که تاج بر سرش نهادند،

خسوف های کژخیم شکوهش را به ستیز بر می خیزند .

زمان که بخشنده بود، موهبت های خویش را تباه می سازد

آری زمان قرّه جوانی را می پژمرد،

بر ابروان زیبا شیارهای موازی در می افکند

و گوهرهای نادر طبیعت را در کام می کشد .

از گزند داس دروگر وقت هیچ روینده را زنهار نیست

مگر ترانه ی من که در روزگار نامده بر جای می ماند

تا به ناخواست، دست جفا پیشه ی دهر، ارج تو را بسراید

ویلیام شکسپیر(از شکسپیر تا الیوت)

ترجمه ی سعید سعیدپور