از غزلیات عماد

بی سحر

ترسم این تیره شب را دگر سحر نباشد

زین بیابان مرا ره دگر بدر نباشد

همچو پروانه گرد تو من دگر نگردم

در خم گیسویت من دگر نباشم

ترسم از بعد رفتن به کوی بی نشانی

غیر سنگ سیاهی ز ما اثر نباشد

گر چه صیاد من خوش مرا نشانه کردی

صید این مرغ بی بال و پر هنر نباشد

کاش با جان من اه من شبی برا ید

گر در این اه و فغان دگر اثر نباشد

کاش بدر اید از تن من این جان

راهی ازاین بیابان گر بدر نباشد

سو ختم سو ختم حال من مگر ندانی

گر چه بهتر که از من تورا خبر نباشد

کوهکن چون کند بی تو اندر بیا بان

دل به شیرین دهد خسرو ار شکر نباشد

أی دل أی دل مکن اینقدر فغان و زاری

گوش این چرخ دون از کجا که کر نباشد