آنان که زبان عشق می دانند                          لب بسته سرود عشق می خوانند

همه ی هستی من آیه ی تاریکی است

که تو را تکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد

من در در این آیه تو را آه کشیدم

...آه

 

 

تنگنایی تنگستان زندگی به وسعت دید توبستگی دارد

و وسعت افق به دوست داشتن تو

 

سکوتم را به باران هدیه کردم              تمام زندگی را گریه کردم

نبودی در فراق شانه هایت             به هرخاکی رسیدم تکیه کردم

                                                                                          

یا رب نگاه رخی به رخی آشنا مکن

گر می کنی کرم کن و از هم جدا مکن